ژیوا

حس میکنم دیگه حرفی نیست جز تکرار جز خستگی و فرسودگی که دچارش شدم...

همش بخاطر زحمتیه که میکشم و اندازه تلاشم نمیبینم....! به قول بابا مقصر نیستم جایی ای زندگی میکنم که تلاش یه نفر برا زندگیش واقعا کمه... خاور در میانه ماست...

به هرحال چرا خودم خسته کنم چرا حرف بنویسم اصلا چرا بنویسم؟ منِ ناپخته چرا باید از ناپخته هام بنویسم؟ ....

به خودم میگم: حرفی نیست دخترجون بیا و اهنگ گوش بدیم و لذت ببریم....