ژیوا

گفتی دوستت دارم و من، روی آن دوستت دارم خانه ساختم و تو رفتی…

فروغ یجا واسه معشوقش مینویسه: همین کافی بود، همین که میدانستم؛ تنم درد تنت را دارد! نه میل تنت را...

یه نقطه‌ای از دوست داشتن هست که فرا تر از میل و جسمته دیگه بند بند وجودت و ذره ذره قلب و روحت بهش احتیاج داره؛

اون دوست داشتن واقعیه... (امروز روز این شکلی باشه 🙃)

برایم از مجازاتی بگو که در خورِ زخم هایمان باشد.... برایم از مجازاتی بگو که به خودمان که نگاه می‌کنیم دیگر بدهکارِ سکوت هایمان نباشیم... برایم مجازاتی را به زبان بیاور که دردهایمان آرام گیرد که دیگر زخم هایمان سر باز نکند مجازاتی که پایان همه چنگ زدن ها به زمین و زمان باشد... برایم از مجازاتی بگو که در واقعیت به بخششی بی پایان برسد....